La percepción global es que las autoridades medioambientales forales no han apostado por desarrollar el autogobierno y las competencias con que se les dotó en materia de gestión del medio natural y biodiversidad.

Iñaki Azkarate, director de Munibe (ciencias naturales). Revista cientificia de la sociedad de ciencias Aranzadi.

Han pasado 16 años desde la aprobación en Bruselas de la Directiva Hábitats, la cual consagra la Red Natura 2000, ámbito sobre el que pivota la conservación de las áreas y especies protegidas de elevado interés ecológico del continente europeo. Natura 2000 constituye un marco de protección real del territorio no equiparable a ningún otro instrumento jurídico, pudiendo ser calificada como el mayor logro en la gestión pública del territorio en Europa. No obstante, en materia de Biodiversidad, es decir, de gestión de especies de la fauna y flora salvajes, de hábitats y paisajes naturales, de la Red de Espacios Naturales Protegidos vascos (Parques Naturales, Biotopos Protegidos), de la Red Natura 2000… en Gipuzkoa no se avanza.

A estas alturas pocos dudan de que se debe garantizar que los hábitats forestales y fluviales de Gipuzkoa alberguen especies como gato montés, nutria, visón europeo, desmán del Pirineo, pito real, alimoche, gavilán, becada, salmón… Esta presencia se dará solamente en biotopos dotados de un buen estado de conservación. Así, en un bosque no solo es necesaria la presencia de árboles, sino que debe existir también una complejidad estructural y espacial basada en la presencia de un dosel de árboles de diferente tamaño y edad, madera muerta en diferente estado de pudrición, especies de fauna y flora salvajes con poblaciones estables, complejas e interrelacionadas…

Por otro lado, si analizamos los principales indicadores económicos y sociales del territorio, o incluso el propio Plan de Gestión 2007-2011. Diputación Foral de Gipuzkoa, podremos observar que estamos cerca de estándares de gestión europeos en distintas materias, incluso superándolos con creces en otros.

Basándonos en información obtenida de Gaindegia, Observatorio para el desarrollo socio-económico de Euskal Herria, se puede interpretar que la gestión de las instituciones forales ha sido acertada en poner a Gipuzkoa en la dirección correcta en diversas áreas estratégicas, alcanzando altos niveles de innovación y avances en distintos ámbitos de gestión pública o privada: proyectos I+D+i en energías renovables, sector biomédico, polos de innovación industrial, producto interior bruto por habitante, oferta cultural, recursos humanos en ciencia y tecnología, sociedad de la información…

Sin embargo, en lo que respecta a la gestión de la biodiversidad y de la conservación del medio natural no se advierte un progreso similar, pareciendo no participar de esta innovación. Podríamos decir que se encuentra en regresión, o anclada en el pasado, no ofreciendo a la sociedad los avances sustanciales que ésta demanda y, lo que es peor, se halla sin posibilidades de innovación si atendemos a su agenda y esquema actuales.

Competencias no desarrolladas y renuncia foral. Recién entrado el siglo XXI, pudimos celebrar los 100 años de la creación del Servicio Forestal de Gipuzkoa. Pues bien, desde que surgió dicho Servicio, sus contenidos, logros y su propio organigrama interno básico no ha evolucionado, ni se han producido adaptaciones en consonancia con los avances europeos e internacionales en gestión de áreas y especies protegidas.

Baste con recordar la labor de anteriores directores generales como Julián Unanue o José María Aldanondo, responsables en esta materia en Gipuzkoa, la cual no destacó precisamente por constituir una gestión activa en materia de conservación del medio natural y de las áreas protegidas.

Aunque quizás sí fue referente durante algunos años en algunos ámbitos de gestión, en materia de conservación de la biodiversidad, actualmente Gipuzkoa no puede constituirse en ejemplo hacia el exterior.

En este sentido, cada son más las voces que parten de la sociedad civil y que exigen una posición pública mucho más activa en los mecanismos de gestión a aplicar en biodiversidad y en los espacios Natura 2000: universidades, centros de investigación, empresas consultoras, cargos electos y funcionarios locales, forales y gubernamentales de medio ambiente, movimientos ecologistas, agentes sociales.

Sin ir más lejos, los cambios en materia jurídica no se están produciendo dentro, sino fuera de Gipuzkoa y de Euskal Herria. Ejemplo de ello son la Directiva europea de Hábitats (1992) y la reciente Ley del Patrimonio Natural y de la Biodiversidad (2007), promovida por el anterior ministerio estatal de Medio Ambiente.

La percepción global que se desprende de lo expuesto es que las autoridades medioambientales forales no han apostado por desarrollar el autogobierno y las competencias con que se les dotó en materia de gestión del medio natural y biodiversidad. Ante ello, se dibujan dos opciones: (1) Renuncia foral a esas competencias, tramitando la devolución al Gobierno Vasco para su desarrollo efectivo; o (2) Traspaso de esas competencias a las entidades locales, con su correspondiente modelo de financiación incluido.

Como otra muestra de la situación en que se encuentra nuestra Administración medioambiental sirva el ejemplo de la marcha de capital humano con amplios niveles de experiencia: Iñaki Aizpuru, jefe de la Unidad de Parques Naturales de la DFG, quien se ha encontrado con un escenario de inmovilismo «construido» durante años, con escasos recursos humanos y financieros, y donde se ha convertido en imposible gestionar la biodiversidad.

Cambio de gestión de los montes públicos. Leitzaran, Jaizkibel, Irisasi, Adarra-Mandoegi… Estos cordales y montes de utilidad pública, junto con varias decenas más, se hallan ocupados todavía por vastas extensiones de cultivos madereros exóticos, que les convierten en áreas ecológicamente degradadas y de escasa relevancia desde el punto de vista de la biodiversidad.

Por otro lado, el 20% del territorio de Gipuzkoa se soporta sobre suelos de titularidad comunal o pública. Precisamente, estos suelos deben constituir la referencia y el sustrato inicial donde se produzcan los cambios que demanda la legislación vigente y una sociedad avanzada como la nuestra. Cambios en la gestión del medio natural, en la normativa vigente, en el escenario europeo e internacional… que palien la pérdida de biodiversidad, fenómeno éste de reconocimiento unánime.

Gipuzkoa requiere de políticas gubernamentales activas en materia de conservación del medio natural, potenciando así unos niveles altos de biodiversidad y un estado de conservación favorable en toda la Red Natura 2000, es decir, en los 18 Lugares de Importancia Comunitaria (LICs) que se han identificado, propuesto y aprobado por la Unión Europea: Ernio-Gatzume, Aralar, Izarraitz, Arno, Aizkorri-Altzania, Pagoeta, Aiako Harria, etc.

La situación actual admite pocas dudas. Hace falta caminar de forma valiente hacia escenarios de eliminación progresiva de la producción maderera en los 88 montes catalogados de utilidad pública de Gipuzkoa y en general en los suelos de titularidad foral, municipal o mancomunada; con la generación de empleo de calidad y de productos y servicios de alto valor añadido en áreas protegidas, y no sólo de puestos de trabajo en el sector forestal mal remunerados, en donde se concentra una mano de obra de baja cualificación.

Como medida de acompañamiento, el modelo de financiación foral de los municipios debe modificarse, para evitar que «dependan» de ingresos provenientes de cultivos y explotaciones forestales comunales producidos a costa de dañar la biodiversidad.

Las Administraciones tienen en la implantación y gestión de la Red Natura 2000 un reto importante a afrontar. Aunque también es verdad que una gran parte de la biodiversidad se sitúa fuera de esos lugares, de ahí la importancia de dotar de seguridad jurídica a la conectividad y al desarrollo de los corredores ecológicos ya definidos. Asimismo, se debe incorporar una amplia gama de instrumentos de revisión de políticas sectoriales (forestal, pastos, caza y pesca, agroganadera), desde la perspectiva de la biodiversidad. Así, en gestión forestal en suelos públicos y comunales se ha de avanzar forzosamente hacia escenarios de bosques naturales, maduros y con altos niveles de biodiversidad y complejidad forestal. También, se debe evitar y corregir la fragmentación y simplificación de hábitats naturales.

Finalmente, la sociedad de Gipuzkoa debe estar atenta a próximos cambios estructurales e iniciativas en esta dirección. Así, solo cabe animar a la DFG y a su nuevo director general de Montes y Medio Natural, quien gestiona los Servicios de Montes y Gestión de Hábitats, y de Fauna y Flora Silvestre, a sumarse como factor altamente activo en la aprobación y desarrollo de la Estrategia de la Biodiversidad de la CAPV, en fase de redacción, marco donde se construirá una verdadera innovación en la gestión de la biodiversidad en Euskal Herria, y también en Gipuzkoa.

Bidalita 2008.06.29. Barakaldo Naturalak interes arkeologiko eta geologikoko martxa gidatua abiaraziko du uztailaren 5ean, larunbatan. Gurutzetako Plazan bilduko gara goizeko 8:30tan bideari ekiteko. Arroletzako harrespila, Peñas Blancas-ko lapiazak eta Tellituko aztarnategiak eta kobazuloak bisitatuko ditugu, ibilaldia 14:00etan Mespelerrekan bukatzeko. Komenigarria da arropa zein oinetako erosoak eta ura edo freskagarriak eramatea.

Datorren hilabetera begira, hainbat irteera antolatzeko asmoa daukate plataformaren kideek. Pertsona guztientzat pentsatuta, familia edo lagunekin Barakaldoko gune naturalak ezagutzeko eta gozatzeko aukera ezin hobea. Apunta zaitez!

Kontaktua: 667936126 – barakaldonaturala@gmail.com

Gara. Oinezkoentzako bide luzeak dira Donostiaren ezaugarrietako bat. Zazpi kilometroko pasealekua du Gipuzkoako hiriburuak itsasertzean hiritarren eta bisitarien gozagarri. Hala ere, hori nahikoa ez eta Udalak bertze pasealeku bat eraiki nahi du Saguesetik Monpaseko lurmuturreraino.

Egurrezko eta altzairuzko pasealeku bat eginen lukete Ulia mendiaren magalean. «Bidezidor bat airean», sustatzaileen hitzetan. «Proiektu ekologikoa da, mendiaren behealdeko hegala eta itsaslabarrak errespetatzen dituelako, paisaiarekin bat egiten duelako -diseinuagatik eta arintasunagatik- eta, gainera, zenbait araudik babestutako landareei eusten dielako, batez ere Armeria Euscadiensis izenekoari eta txilar atlantikoari», defendatu dute. Azaldu dutenez, asmoa bidearen zutoinak eta ainguraketak makinaz bete gabe egitea da, eta metro bat baino gutxiagoko ertza soilik ikustea. Lehenbiziko eraikuntza sistemak bi elementu izanen lituzke: oina eta besoa, eta horrek eutsiko lioke bideari, «erretilu bat izango balitz bezala». Gero luzetara eta moduluka antolatutako barra sistema bat paratuko lukete besoen gainean.

Ministroen Kontseilu espainiarrak obra egiteko dirua ematea onartu du. Lakuako Ingurumen Sailak, ordea, proiektua gaitzetsi du. Euskal itsasbazterra babesteko Lurraldearen Zatiko Planean jasotakoaren arabera, Monpas inguruak zaintza berezia eta zorrotza behar du, eta, Ingurumen Sailaren arabera, nabarmena da pasabideak plan hori urratzen duela. Horregatik, prest dago auzitegietara jotzeko Donostiako Udalaren egitasmoa geldiarazteko.

Egitasmoa diseinatu eta ikusgai paratu ondotik, herritarrek alegazioak egiteko epea eman dute. Maiatzaren 12an aurkezpen ekitaldi bat egin zuten Victoria Eugenian proiektuaren egileek, Fernando Ruiz Lacasa arkitektoak eta Javier Errea Argaiz ingeniariak. Han izan ziren ingurumenari buruzko txostena idatzi duen Ekolur enpresako Iñaki Urrizalki eta EAEko Kostaldeko Zerbitzuko burua, Fernando Perez, ere. Azken honek azaldu zuenez, jendaurreko informazioaren etapan daude orain, pasabideak ingurumenean izanen lituzkeen eraginei buruzko adierazpenaren zain. «Adierazpen hau ezezkoa izan daiteke edo, guk espero dugun bezala, baiezkoa», adierazi zuen.

Ruiz Lacasak Monpaseko lurmuturra gune babestua dela eta orain dela urte batzuk gizakiaren ekintza bortitzek kaltetu zutela gogorarazi zuen: «1946-51 bitartean 100.000 tona harri atera zituzten espigoi bat egiteko eta guztiz aldatu zuten lurmuturraren itxura». Horregatik, arkitektoaren arabera, ez da itsasertz naturala. Pasabideaz gain, bertze aukera batzuk aztertu dituztela jakinarazi zuen: magaleko bidezidorrak zabal daitezke, baina oso arriskutsua iruditzen zaio luiziak direla-eta. Lur-jausiak saihesteko mendi magala indartu daiteke, baina horrek ingurumenean eragin gogorra izanen lukeela uste du. Aukera hoberena beraien proiektua dela defendatu zuen, eragin txikia izateaz gain, mendia finkatzen lagunduko lukeelako.

Azkenik, Iñaki Urrizalki ingurumenari buruzko ikerketaz mintzatu zen eta azaldu zuen prozesu bat izan dela, hasieratik saiatu direla konponbideak ematen eta proiektua aberasteko ekarpenak egiten. Ulia mendia Donostiako paisaiako elementu garrantzitsuenetako bat dela nabarmendu zuen eta Europar Batasunak eta EAEko Lurraldearen Zatiko Planean ematen dioten babesaz hitz egin zuen. Lacasak bezala, bertze alternatiba edo hautabideak baztertu eta pasabidearen alde egin zuen.

Aurkezpena bukatu eta herritarrei hitza eman zietenean giroa berotu zen. Txaloak eta haserre keinuak nahasi ziren, aldeko eta kontrako argudioek talka egin zuten. Herritar batek kontatu zuen irudia lehenbiziko aldiz ikusi zuenean, prentsan, hagitz polita iruditu zitzaiola. Gero pasabide hitza irakurri zuen izenburuan eta pentsatu zuen solas hori ez zetorrela bat proiektuak proposatzen duen bidearekin, pasabideak bi toki komunikatzen baititu eta Udalak egin asmo duen bidea joan-etorrikoa baita. Haren ustez, ingurumenean hain gutxi eraginen duela erratean erruduntasuna ere nabarmentzen da. Ahalegin handia egiten dute proiektua justifikatzen eta benetako protagonista egin behar den obra da.

Bertze pertsona batek gainerako hautabideak bi paragrafotan baztertzen dituztela salatu, eta bidezidorrak berreskuratu izan direla azaldu zuen. Ingalaterra hegoaldetik Galesera doan bidea jarri zuen adibidetzat. Proiektua hotelekin eta lursail publikoen pribatizazioarekin lotuta dagoela ere ohartarazi zuen. Naturak eskubidedun subjektu izan behar duela nabarmendu zuen bertze herritar batek, eta ez objektu bat. Monpaseko pasabidea ilegala dela eta joan den mendera, natura objektutzat hartzen zen garaira, eramaten gaituela erran zuen. Hiritarrek ez dutela eskatu eta ez dela behar gaineratu zuen.

«Donostia handia da, ez da soilik erdialdea, auzo guztiak dira, eta zaindu egin behar dira, ez alde batera utzi», ohartarazi zuen bizilagun batek. «Oraindik ez dute ingurumenean izanen lukeen eraginari buruzko adierazpena idatzi eta dagoeneko obra lizitazio deia egin da», salatu zuen bertze batek.

Okendoko erakusketa

Okendo plazan erakusketa bat dago zabalik ekainaren 15a arte. Bertan, herritarrek proiektuaren berri izan dezakete hainbat euskarriren bidez, eta galderak eta iritziak iradokizunen liburuan idazteko aukera ere badute. Hainbat lagun sartzen da kristalezko eraikin txikira maketa ikusgarriek erakarrita. «Begira, begira zeinen polita!», oihukatu du haur batek, eta bizikleta gainean sartu da. «Menditik harriak etortzen dira goitik behera eta arriskutsua izan daiteke. Sarea ere badu, baina, hala ere…», aipatu dio Eugeniak lagunari. Berrizkoa da berez, baina urte mordoa darama Donostian bizitzen. Hagitz ongi iruditzen zaio Udalak proposatutako pasabide hau egitea. «Gauza polit bat beti da ona -dio-. Beharrezkoa den edo ez beste kontu bat da. Beharrezkoak dira gazteentzako etxeak. Baina mila aldiz paseatuko nuke hemen».

EAJk eta EAk kritika egin diote Udalari erakusketaren kostua gehiegizkoa dela deritzotelako. Aitziber San Román hautetsi jeltzaleak eta Jaione Arratibel EAko bozeramaileak zehaztu dutenez, 172.000 euro gastatu dituzte eta normalean horrelako erakusketa bat egiteko ez dira 90.000 euro baino gehiago erabiltzen. Arratibelen iritziz, alkatea gehiago goratzea da helburua. Bestalde, bi hautetsi hauek salatu dute herritarrek ez dutela egitasmoan parte hartu; PSEk, Ezker Batuak eta Aralarrek osatutako udal gobernuak dagoeneko egina dagoen proiektu bat plazaratu dute, Ministroen Kontseilu espainiarrak onartua.

Erakusketako horma batean alderdi politikoen eta Eguzki eta WWWF/Adena talde ekologisten iritziak daude bilduta. WWWF/Adenako Gipuzkoako taldeko Leire Betetak Ulia mendiaren balio naturalak errespetatzeko eskatzen dio Odón Elorzari, baita Red Natura 2000 egitasmoak eta EAEko Lurraldearen Zatiko Planak ematen dioten babesa kontuan hartzeko ere. Pasabide urbanoa egiteko proiektua alde batera uzteko exijitzen dio, eta inguru horretarako egokiagoa den bide baten aldeko apustua egiteko.

Eguzkiko Juan Mari Beldarrainek adierazi du ez dela beharrezkoa pasabidea egin edo ez eztabaidatzea. Pasabidea ez da beharrezkoa, hiriak nahiko pasealeku duelako itsasertzean. Bi izen bereizi ditu: Sagues, auzo urbanizatua, eta Monpas, urbanizatzeko beharrik ez duen lurmuturra. Bere erranean, nahita nahasten dituzte bi terminoak. Sagues moldatu daiteke, baina ez Monpas, natura ez baita moldatu behar, errespetatu egin behar baita.

«Eztabaida alkateak sortu du»

Juan Mari Beldarrainen iritziz, pasabidea ez da beharrezkoa hiritarrek ez dutelako eskatzen. Alkateak eztabaida hau sortu du eta ez ditu biztanleen eskaerak aditu nahi: badira auzoak isolatuta daudenak oinezkoen bideei dagokienez. Herrera, adibidez, bide azpiegiturez inguratuta egon arren, isolatuta dago oinezkoentzat, eta nahitaezkoa da zerbait egitea. Bizilagunek eskatzen dute; manifestazio bat ere egina dute. Errekalden eta Añorgan gauza bera gertatzen da. Errepidea moztu izan dute protesta gisa. Baina, ekologista honen arabera, moldaketa hauek egiteak ez du Donostiaren irudia janzten pasabideak eginen lukeen bezala. Pasabidea turistak erakartzeko eraikuntza bat dela deritzo, bertakoei baino gehiago kanpotarrei begira eginen litzatekeena.

Gobernu espainiarrak proiektua finantzatuko duela jakinarazi du eta horren inguruan Beldarrainek ohartarazi du diru hori herritarren sakeletik ateratakoa dela. Milimetroak 20 euro balio dituela kalkulatu, eta oso garestia dela nabarmendu du. Gainera, obraz gain, bertze kostu batzuk ere badira: erakusketa, Madrilera bidaiak, hitzaldiak, proiektua, proiektuen erreformak… Haren ustez, Ministerioak pasabidea egiten baino, bertze zeregin batzuetan gastatu beharko luke dirua Donostian eta Gipuzkoan; Oriaren erdialdea eta beheko aldea garbitzen, errate baterako. «Ministerioak natura urbanizatzen du, eta hori ez da bere funtzioa. Gasta dezala dirua ingurumenaren alde, ez alkatearen irudia indartzea helburu duen eraikuntza bat egiten», eskatu du.

Sagues egokitzea beharrezkoa dela iruditzen zaio, zelaigunea «erabat utzita» baitago: karpak jartzen dituzte, aparkalekuak ere bai, eta ez dago hornitua. Ez du komunik, iturri gutxi daude, jendeak petril gainean eseri behar du…

Oinezkoentzako bide luzeak dira Donostiaren ezaugarrietako bat. Isolatutako auzoak ezkutatutako errealitatea dira.

Zer dago udal gobernuaren proiektuaren gibelean gordeta?

Eguzki talde ekologistako Juan Mari Beldarrain PSEk, Ezker Batuak eta Aralarrek osatutako udal gobernuaren proiektuaren atzean ezkutatuta dagoenaz mintzatu da, hau da, hotelez eta hotelekin lotutako azpiegiturez. Pasabidea egiteko proiektua Udalak Sagues auzorako antolatutako ideien lehiaketa batean aurkeztu zutela ekarri du gogora.

Bost izarreko hotelak, talasoterapia, kafetegiak, parkinak… Beldarrainen hitzetan, hori guztia ekarriko du pasabideak. «Lursail publikoak pribatu bihurtu eta negozio ezin hobea eginen dute batzuek», salatu du Eguzkiko kideak.

Eguzkik dio Lakuak helegitea paratu beharko lukeela egitasmoa geldiarazteko

Juan Mari Beldarrain Eguzkiko bozeramaileak obra legez kanpokoa dela esan du. Azaldu duenez, itsasertza babesteko Lurraldearen Zatiko Planak dioenaren arabera Monpas inguruak arreta berezia eta zorrotza behar du eta erabilera intentsiboa debekatzen du, hau da, instalazioak jartzea. Pasabidea instalazio bat da, lurrari eta mendi hegalari lotua.

Plan honi muzin eginda Lakuako Gobernuari eskumena kentzen zaio. Beldarrainek uste du PSOEk ez duela plana bete nahi, eta lehentasuna gorteetan onartutako itsasertzen legeak duela erakutsi nahi duela. Lege honek zirrikitu bat uzten du Lurraldearen Zatiko Plana ez betetzeko: obra interes orokorrekoa bada, erabilera intentsiboa egin daiteke, eta Monpaseko pasabidea interes orokorrekoa dela adierazi dute, itsasertza babestu, defendatu eta hobetzen duela argudiatuta. Jendea gainetik oinez pasatzea saihestuko litzatekeela diote. Eguzkiko eledunaren arabera, pasabideak ez du itsasertza babesten, ezta defendatzen eta hobetzen ere, eta mendian paseatzen duten herritarrek ez dituzte balio naturalak arriskuan jartzen, erabilera estentsiboa egiten dutelako. Horrengatik guztiarengatik, Eguzkiko kidearen ustez, Lakuako Ingurumen Sailak natura eta berak onartutako legeak babestu behar ditu, helegitea jarri behar du proiektuak aurrera egin ez dezan.

Club Vasco de Camping elkarteko lagunek Ulian dauden bideak hobetzea proposatu dute. Eguzkikoek, berriz, uste dute gutxieneko zidor batzuk, altzairuzko kableak eta burdinazko eskailerak nahikoa direla mendizaleen segurtasuna bermatzeko. Juan Mari Beldarrainek oroitarazi du erortzeko arriskuagatik debekatu zutela erabilera estentsiboa eta adierazi du ez luketela gunea itxi behar. «Paseo Berrian, Urgullen, eskua sartu zuten erabilera intentsiboa delako eta arriskua handiagoa delako. Baina Monpasen ez da eskurik sartu behar», defendatu du.

«Errauskailuarekin galdeketa egin zuten eta ez zituzten kontuan hartu herritarrek esandakoak», salatu du. Orain ere asmo hori bera izanez gero, galdeketarik ez egiteko eskatu dio alkateari.

Garako web orrian.

Gara. Tres grupos ecologistas de la zona -Ekozain, Eguzki y Mutriku Natur Taldea- han conformado la plataforma Aieri Zainddu, que tiene como doble objetivo conservar y potenciar las marismas de Aieri y su entorno y, al mismo tiempo, oponerse al plan de construcción de 500 viviendas en la zona.

La presentación de la iniciativa tuvo lugar el viernes en la Casa de Cultura de Ondarroa, y se remarcó que reúne a gente de diferentes sensibilidades e ideologías.

Los humedales de Aieri estánconsiderados incluso como Lugar de Interés Comunitario (LIC) por la Unión Europea, que incluyó los ríos Lea y Artibai en la Red Natural 2000.

Lakua y la Gestora

Pese a ello, el Gobierno de Lakua y la Gestora nombrada por el PNV -que dirige el Ayuntamiento de Ondarroa tras la exclusión de la izquierda abertzale, que fue la más votada- han impulsado un proyecto que prevé la construcción de medio millar de pisos en la zona de Aieri.

Uno de los grupos que integran esta nueva plataforma, Eguzki, ya denunció en su día que actualmente existen en Ondarroa unas 500 viviendas va- cías, es decir, la misma cantidad proyectada en Aieri.

Garako web orrian.